Helderan

Dzień chylił się ku upadkowi.Słońce zmieniało swoją barwę ze złotego na czerwone a i chmury nie chciały pozostać dalej błekitne  nabrały więc purpurowego koloru.
-Będzie wiało- oświadczyła babcia Nawojka stając w drzwiach chaty.
Bogdana nic nie odpowiedziała.Siedziała dalej na małym drewnianym zydelku przed chata i szyła. Z pod chusty wystawał jej kawał warkocza, ale minę miała zaciętą. Wiedziała, że babcia Nawojka będzie znów drążyć.
-Zapewne- odpowiedziała tylko.
Babcia nic nie odpowiedziała. Stała w milczeniu po czym z dużym wysiłkiem siadła powoli na progu chaty zaraz obok swej wnuczki.
-Bogdano masz 19 lat. Nie możesz przesiedzieć tu ze mną sama całe życie. Udaj się do miasta do ojca.
Jestem Ci wdzięczna, że chcesz się mną opiekować jak i ja się tobą opiekowałam w dzieciństwie jednak.. nie możesz przesiedzieć na tym zydlu reszty życia- dodała przez zaciśnięte zęby.
Bogdana westchnęła.
-Nie dajesz mi spokoju od dwóch miesięcy. Dobrze udam się jutro do mojego ojca, ale gwarantuje Ci, że i tak mnie odeśle.-
Nawojka zamilkła zadowolona z uzyskanego efektu. Bogdana dalej szyła, a chmury wciąż płynęły po niebie jakby nigdy nic.

-Psiakrew.. Ponoć w życiu powinno się nieustannie gromadzić nowe doświadczenia- pomyślał Falibor wspinając się po poskręcanych korzeniach drzew, które były zgoła inne niż te, do których przywykł.
Co sprawiło, że zdecydował się udać AKURAT w tym kierunku?
Dobrze wiedział co i przeklinając w myślach swoją lekkomyślność po raz setny pożałował tej decyzji.
Ostatnie miesiące nie obfitowały w zlecenia a co za tym idzie- również w pieniądz.
Jeszcze wcześniej jednak żył wyjątkowo dobrze i rozrzutnie za złoto, które dostał od kapitana straży niewielkiego miasteczka gdzieś przy granicy Józaru.
Złoto to zawdzięczał głowie nieuchwytnego rzezimiecha i gwałciciela, niejakiego ,,Szczuropsa", którego schwytał po długim ale owocnym śledztwie.
Skurwiel ewidentnie dostał za swoje. Falibor bez honoru poderżnął mu gardło, gdy ten spał zmęczony po nocy spędzonej z kilkoma kurwami w tawernie gdzieś na pograniczu Józaru.
Falibor skrzywił się, gdy przypomniał sobie krew tryskającą z szyi mężczyzny na nagie piersi piszczących przeraźliwie dziewcząt lekkich obyczajów.
Z tego widoku już nic ich nie wyleczy. Ani złoto, ani zmiana otoczenia.
Falibor zerknął na swoją towarzyszkę niedoli.
Choć miał zamiar udać się w te strony samemu- nagle okazało się, że Żywia- przypadkowo poznana, smukła dziewczyna idzie w tę samą stronę.
Czego dziewczyna mogłaby szukać w takim miejscu? Na pewno nie księcia z bajki.
Ale Żywia była inna. Była jedną z tych upartych, pragmatycznych chłopczyc, które nosiły broń nie od parady.
- Ładna buzia, ostre noże, pewny siebie krok. Niebezpieczne połączenie... Ewidentnie najemniczka- Pomyślał Falibor- Albo zabójczyni...
Mimo ostatniej myśli cieszył się z towarzystwa kobiety, która w razie wypadku potrafiła by stawić jakikolwiek opór nawet zwykłemu opojowi.
Fakt, że nie musiałby ratować jej tyłka był pokrzepiający.
Z tych myśli wyrwało go światło, które zbliżało się z naprzeciwka.
-Bandyci nie używają pochodni, gdy szykują zasadzkę. Nie bywają również w tak rzadko uczęszczanych miejscach, to nieopłacalne- pomyślał łowca głów- To była niewątpliwie zaleta takich miejsc. A to, musiał być jakiś tubylec. A to dobry znak...
-Jeżeli dotrę do tej cholernej Jaworzyny to zamówię balię z gorącą wodą, półmisek żarcia i nie wyjdę z łóżka przez kolejne dwa dni- obiecał sobie mężczyzna, choć dobrze wiedział, że za błąd przyjścia tutaj będzie musiał najpierw odkuć się finansowo.

Nawet, jeżeli będzie trzeba przelać czyjąś krew...

Podeszli bliżej. Żywia była w pełnej gotowości. Bardzo nie podobało jej się to wszystko co widziała. Co jej odbiło by przyjąć tak bezsensowną misję? Rozejrzała się dookoła próbując coś wyłapać. Kiedy skupiała wzrok na oddalonym światełku sama nie do końca wiedziała gdzie iść by je dogonić.
- Faliborze? - zapytała cicho wskazując na ścieżkę. Pytanie było jasne, idziemy tam czy szukamy innej drogi?
Dziewczyna nie znosiła bezradności, lubiła działać i poznawać tajemnice. Ta, choć wydawała się ogromnie mroczna i niebezpieczna podsycała jej ciekawość. Skoro już się zdecydowała, chciała iść dalej. Dowiedzieć się co to za światło, kto lub co się za nim kryje.
Spojrzała na swego towarzysza czekając na decyzję.

muzyka https://youtu.be/0eoo0shDkGU?t=2290

          Światło rozbłysło dwukrotnie gdy wpatrywaliście się w nie chcąc podjąć decyzję. Co dziwne gdy w końcu zdecydowaliście się żeby nie iść za światłem, to zniknęło. Zaczęło padać. Sosny jeszcze bardziej nachyliły się nad waszymi głowami a korzenie po których stąpaliście, stały się niebezpiecznie śliskie. Droga wciąż prowadziła w dół nawet po przejściu kilkudziesięciu sążni. Na sile zyskał deszcz, powoli przemieniając się w ulewę. Cisza ustąpiła szumowi który w innych okolicznościach mógłby kojarzyć się z czymś przyjemnym. Jednak nie teraz, z racji iż jesteście przemoknięci do suchej nitki. Idąc wciąż w dół, zdajecie sobie sprawę z pewnego strasznego faktu... Wasze stopy zalewa spływająca z góry woda, wymywając korzenie drzew. Okazuje się bowiem że trasa którą uważaliście za ścieżkę to nic innego jak wymyte deszczówką korytko... Woda obmywa wasze stopy sprawiając że niezwykle łatwo jest się poślizgnąć. Idziecie wolniej niż do tej pory a deszcz niewzruszenie chłodzi wasze wymęczone ciała. Wiecie że nie możecie pozwolić sobie na spoczynek, Musicie iść do puki jest dzień... Teraz las wydaje się jeszcze gęściejszy i bardziej mroczny. Po kilku godzinach Falibor zdradza oznaki załamania... Postanawiacie iść szybciej co niesie za sobą wielkie nieszczęście... Stopa Żywi ześlizguje się z korzenia przez co dziewczę traci równowagę i odruchowo by nie upaść chwyta ramię Falibora. Niefortunnie ten także traci równowagę i upada! Przejmujący ból rozlewa się po ciele osiłka promieniując od zakleszczonej między korzeniami stopy. Dziewczynie nic nie jest, lecz stopa mężczyzny jest co najmniej poważnie nadwyrężona. Na szczęście może na niej stawać, lecz nie ma mowy o pewnym kroku nie wspominając o biegu.

* * *

          Deszcz leje bezustannie a strumień wody jest coraz silniejszy... Powoli zamienia się w wartki ruczaj. Zbliża się wieczór co wywleka z podróżników złe nastroje i ten głód. Boląca stopa daje się we znaki. Nie sposób jednak stwierdzić co bardziej trapi waszą dwójkę, boląca stopa Falibora czy poczucie winy Żywi. W pewnym momencie spoglądacie sobie w oczy i oboje w tym samym momencie, nagle, chcecie coś powiedzieć, lecz oboje nawzajem sobie przerywacie. Powstrzymujecie się od rozmowy mając na uwadze beznadzieję sytuacji... 'trzeba iść dalej'.  Nie minęła godzina gdy poczęliście słyszeć wyraźny szum wody jak gdyby strumyk u waszych stop, wpadał do jakiegoś większego zbiornika wodnego. Przyśpieszacie kroku a z mgły powoli wyłania się polana... Potok wpływa z całym swym impetem wprost do sadzawki gęsto obrośniętej trawą. Tern jest bagnisty i trudny do przebycia, lecz wam w gęstych oparach, udaje się dostrzec zarys jakby strzechy. Bezzwłocznie kierujecie się w tamta stronę, nogi zapadają się wam w bagnistej wysokiej trawie aż po kolana. Powoli podmokły teren ustępuje bardziej stabilnemu a wy ewidentnie dostrzegacie chałupy. Radość wdziera się do waszych serc i nie jesteście w stanie powstrzymać uśmiechu na twarzy. Spoglądacie na siebie bez żalu w oczach. Żywia odgarnia z twarzy mokre włosy a Falibor podciąga przemoczone spodnie. Wtem waszym oczom ukazuje się widok co najmniej dziwny, albowiem w polu obok jednej z chat przygląda wam się pewna stara kobieta. I może nie było by w tym nic dziwnego gdyby nie fakt że jest ona całkowicie naga. Obnażając swe porznięte zmarszczkami ciało, moknie na deszczu. Nie krępuje się odsłoniętego łona, ni obwisłych piersi. Siwo szare włosy zachodzą na jej twarz nie pozwalając jej dostrzec. Patrzy na was ze znacznej odległości, nie wiecie od jak długa was obserwuje. Nie rusza się stojąc w bezruchu do czasu, gdy nie odwróci się do was plecami i oddali z wolna za chałupę.
Z tej perspektywy widzicie dwa domy między którymi rozpościera się błotnista droga. Obie chałupy mają  na tyłach ogrodzone podwórza na których posiane są jakieś rośliny. Na tylnej ścianie bliższego wam domu dostrzegacie narzędzia, to jest kosy, noże, sznury i łańcuchy. Jest tam coś jeszcze lecz nie jesteście w stanie stwierdzić co. Z tej odległości wygląda jak wiszące na drewnianej ramie rozpłatane ciało...  Ale może to być równie dobrze rozpruty wieprzek. Mgła jest zbyt gęsta byście dostrzeli więcej szczegółów. W oknach nie płonie żadne światło i nie widzicie nikogo kogo mogli byście zagaić.

Fakty:
- płomyk zniknął bez śladu
- zastała was ulewa która trwa przez cały czas przez co jesteście zziębnięci i przemoczeni do suchej nitki, wycieńczeni i głodni jak wilki
- ścieżka okazała się wymytym przez deszczówkę korytem
- Falibor ma uszkodzoną stopę może chodzić lecz kuśtyka nie wiadomo czy jest skręcona czy tylko nadwyrężona
- dostrzegliście jakieś chałupy na bagnistym terenie
- dostrzegliście w oddali obnażoną starą kobietę która zniknęła wam z oczu
- dostrzegliście narzędzia i jakieś ciało zawieszone na drewnianej ramie
- droga była trudna i wasze nastroje pod jej koniec były nieciekawe, Żywia czuje się trochę winna stanu w jakim jest Falibor lecz z drugiej strony to on chciał przyśpieszyć tępa co doprowadziło do tragedii
- Falibor nie jest w stanie wrócić z taka nogą tam skąd przyszliście gdyż droga jest pod górę i nie wiadomo jak trafić z powrotem gdyż nie znacie drogi
- otaczają was wysokie góry obrośnięte gęstymi borami

Ostatnio edytowany przez Jarek Jaworski (2018-04-03 22:46:27)

,,Ból to kwestia przyzwyczajenia"
Falibor powtarzał sobie te słowa w głowie wielokrotnie podczas wielogodzinnego marszu z uszkodzoną nogą. Nie pomagały.
-Szlag by to...- zaklął mężczyzna lecz gdy zobaczył zaniepokojenie towarzyszki dodał:
-Dobra, w porządku. Nic się nie stało. Jesteśmy blisko...

***

Gdy dotarli do pierwszych zabudowań Falibor nie poczuł ulgi. Noga dokuczała ale dobrze wiedział, że to raczej nic poważnego. Mimo to powinien leżeć a nie próbować ją rozchodzić. Nie miał jednak wielkiego wyboru.
Gdy mężczyzna dojrzał dziwną postać między domami odruchowo położył dłoń na rękojeści miecza.
Chwilę później, gdy zdał sobie sprawę, że to starsza, naga kobieta zmarszczył brwi w zdziwieniu. Widział w życiu rożne rzeczy.
-Coś jest tutaj nie tak. Nie mniej jednak powinniśmy poszukać pomocy.
Falibor podszedł do ciała rozwieszonego na drewnianej ramie by przyjrzeć mu się z bliska.

Dziewczyna podchodzi z Faliborem do ciała rozciągniętego na ramie. Okazuje się, że to wyłącznie wieprz. W głębi siebie odetchnęła. Z daleka wyglądało to zdecydowanie gorzej. Starała się przyjrzeć temu miejscu. Wygląda w zasadzie jak zwykłe gospodarstwo.
Nagle odzywa się mężczyzna. Żywia odwraca się i przygląda zakrwawionemu mężczyźnie. Niewątpliwie jest zaskoczony, ze tutaj ktoś trafił. Sama zastanawia się jakim cudem tutaj trafili. Z drugiej strony jakim cudem ktoś może tutaj mieszkać? To ogromnie daleko od każdego... cywilizowanego miejsca.
- Zgubiliśmy się. - powiedziała dziewczyna do gospodarza. - Co to za miejsce? Dość daleko od jakiejkolwiek drogi, którą szliśmy. - postarała się przywołać na twarz jakikolwiek uśmiech. Nie było to łatwe. Była zziębnięta, zmęczona i w dodatku martwiła się o swego towarzysza. Zastanawiała się, czy mężczyzna pozwoli im tutaj zostać. Potrzebowali chociaż jednej nocy na odpoczynek, zjedzenie czegoś, umycie się z tego błota...

muzyka : https://youtu.be/PN1tG6y-MsY?t=24

- Jesteście w Jaworzynie.
Odparł jegomość lekko się uśmiechając.
- Musieliście mieć sporo szczęścia, żeby tu trafić. Trakt zapewne jest już całkowicie zarośnięty lasem. Możecie się zatrzymać u mnie. Mam wolny pokój pod strzechą. Będę się czuł zaszczycony, mając na uwadze to jak rzadko mamy tu gości. Jakaś praca też się pewnie znajdzie, ale o tym może później. Pewnie jesteście głodni. Wejdźcie, tylko...
Tajemniczy mężczyzna nieprzyzwoicie zaczął lustrować wasze odzienie.
-Zanim was wpuszczę pod swój dach, musicie oddać mi broń.

* * *

           Posiłek był prosty lecz smakował wybornie. Smalec ze skwarkami rozsmarowany na przypalonym podpłomyku, podany z kiszonym ogórkiem rozpływał się w ustach. Siedząc obok siebie  w izbie Izbyluta, gdyż tak nazywał się jegomość który was tu przyjął, rozmawiacie o nowych okolicznościach. Gospodarz stojąc do was tyłem parzył właśnie zioła którymi miał zamiar was uraczyć po posiłku. Po skromnym ciemnym pomieszczeniu roznosił się orzeźwiający zapach ziół. Było to główne pomieszczenie całkiem sporej chaty. Można się było dostać do niego od strony ulicy jak i ogrodu, przez drzwi którymi tu weszliście. Na ścianie z kamiennym piecem znajdowały się dodatkowe drzwi, zaraz obok porozwieszanych płatów suszonego mięsiwa i ziół. Wysłużony, stary stół znajdował się na środku pomieszczenia w którym znaleźć można było jeszcze kufry i regały wypełnione drobnymi przedmiotami bez wartości. Pod ścianą z drzwiami wychodzącymi na ganek wyrastały wąskie drewniane schody prowadzące na poddasze. Mimo iż w mieszkaniu panował półmrok gospodarz nie zdecydował się na zapalenie świec.
- Praktycznie nie mamy tu gości, dlatego jestem zaskoczony waszą obecnością. - Mówiąc to stawiał na stole gorące kubki z zielem - Nie mam zbyt wiele do zaoferowania, mięso ze świń oddaje potrzebującym dzieciom których tutaj nie brakuje. Wybaczcie bałagan lecz zajmuje się gospodarstwem całkiem samemu. Nie mam czasu dbać o porządek. Moja żona... ona zmarła kilka lat temu powinienem już przywyknąć do samotności lecz nie jest to takie oczywiste... Czasem zdaje mi się że wciąż tu jest. Co prawda nie fizycznie lecz jakbym czuł jej obecność w tym starych ścianach. Ponoć jeśli ktoś umrze w domu trudniej mu jest opuścić ten ziemski padół. Ale co ja gadam pewnie bierzecie mnie za starego głupca, nie chce was zanudzać opowieściami o sobie, chyba na stare lata staje się zbyt rzewny. W okolicy nie ma innych wiosek dlatego nie uwierzę że trafiliście tutaj przypadkiem. Musieliście szukać tego miejsca. Dlaczego?
Twarz mężczyzny przybrała nienaturalny wyraz wymuszonego uśmiechu. Obnażając czarne zęby Izbylut spoglądał na was teraz wyłupiastymi oczyma spod polepionej brudem, posiwiałej grzywy. 

Fakty
- Gospodarz zastrzegł sobie że oddacie mu broń przed wejściem do jego chaty a dalszej części sesji znajdujecie się w jego chacie. Dlatego zakładam że został usatysfakcjonowany, pytanie czy słuszne.
- Przy stole gdy Izbylut parzy zioła rozmawiacie fajnie było by gdybyście wstawili dialog (możecie porozmawiać na sejsie a potem jedno z was może wkleić rozmowę do sesji oczywiście wcześniej ją odpowiednio modyfikując na potrzeby forum)
- Znajdujecie się w głównej izbie przybytku Izbyluta, wygląda na zwykłego gospodarza mówi że oddaje najlepsze jedzenie dzieciom sprawia wrażenie ubogiego czlowieka któremu niewiele potrzeba.
- Na koniec posta Izbylut pyta o cel waszej wizyty.