Helderan

Carles Mouint

Wśród tłumu, licznie zgromadzonego, by przyglądać się paleniu na stosie wiedź, znajdował się średniej wysokości mężczyzna. Mimo braku wolnych miejsc stojących na to osobliwe przedstawienie, w odległości pół metra od ubranej na czarno postaci, nie znajdował się dosłownie nikt. Zupełnie, jakby w około siebie rozstawił magiczną barierę, uniemożliwiającą przedostanie się do niego. Choć bardziej prawdopodobne było, iż to strach tak działał na tłum wieśniaków.

Skryta w mroku narzuconego kaptura twarz nie wyrażała żadnych emocji. Mężczyzna przyglądał się beznamiętnie całemu zajściu. Przyglądał się poszczególnym skazanym z zaciekawieniem. Nie sądził, aby którekolwiek z nich miało konszachty z diabłem. Nie ta ranga. Nawet najstarsza z nich wydawała się jedynie mocno tym tematem zainteresowana. Carles był natomiast, o ironio, święcie przekonany, iż każda z nich prędzej zmarła by na zawał na widok diabła, niż próbowała się z nim porozumieć, o współżyciu już nie wspominając. Cień pogardliwego uśmiechu pojawił się na moment na twarzy mrocznej postaci.

Kiedy nawiedzony sędzia począł kropić wszystkie trzy kobiety wodą święconą, ta podczas kontaktu z ich skórą poczęła palić ją do kości.
"Kwas. Na głupich wieśniaków to wystarczy." przeszło przez myśl czarodziejowi. Poprawił ułożenie kaptura ręką. Przez krótki moment można było na niej dostrzec kawałek zawiłego tatuażu, wykonanego czarnym atramentem. Nim jednak ktokolwiek zdążyłby się przyjrzeć owemu dziełu sztuki, dłoń ponownie schowana była w szerokich szatach mężczyzny.

Carles już miał odejść, nie chcąc marnować swojego czasu, gdy zwrócił uwagę na kapłana. Jego aura nie była zwyczajna. Czarodziej nie chciał rzucać czarów w środku rozwścieczonego tłumu i bandy magicznych ignorantów, jednak zapamiętał sobie dokładnie twarz owego mężczyzny, wraz z informacją o jego "inności".

Już miał się zbierać. Stosy płonęły, ciężarna została przebita przez skretyniałego kata, do zabicia pozostał dziwny mężczyzna, który nijak nie pasował do kobiet. Nie interesowało to jednak w żadnym stopniu Carles'a. W tym jednak momencie przemówił znajdujący się z przodu krasnolud. Kilka rzeczy nie pasowało do całego zajścia. Po pierwsze, był krasnoludem. Po drugie, wyraźnie sprzeciwił się jedynemu słusznemu losowi, jaki miał spotkać wszystkich "złych". Po trzecie, był krasnoludem. Po czwarte zaś, sprzeciwił się głośno.

Mężczyzna sięgnął wzrokiem do krzepkiej postaci, która stała teraz samotnie na placu. Ludzie w około rozstąpili się, ni to ze strachu, ni to ze zdziwienia. Usta Carles'a ponownie wykrzywiły się w delikatny uśmiech.
"Krasnoludy nigdy nie grzeszyły inteligencją. " pomyślał mężczyzna, z zaciekawieniem oczekując na dalszy rozwój wypadków.

INKWIZYCYJNA RZEŹ

MUZYKA http://www.youtube.com/watch?v=_qtmj8ZG6bQ

Czarny tuman dymu unosił się nad Gardamiin tego dnia a mieścina jak gdyby odcięta od rzeczywistości zajęta była wielkim wydarzeniem, gdy smród palonego mięsa rozchodził się w około...
- Czy ja dobrze słyszę?- burknął uśmiechnięty kapłan. Jego mina szybko zrzedła gdy odwrócił się by spojrzeć na tego który śmie zakłócać egzekucję. Na przedzie zbiorowiska dostrzegł krępego krasnoluda od którego ludzie nagle poczęli się odsuwać.
- Nie jesteście tutejsi prawda panie?- kapłan po zadaniu retorycznego pytania kontynuował.
- Dobrze zatem, wszak moja to wina że pośpiesznie wykonać wole pana chciałem i nie zdążyłem ogłosić win owych skazańców. Może dlatego iż zostałem przezeń wyprowadzony z równowagi co nie wypada komuś o moim statusie, może z tego powodu iż inne obowiązki wzywają. Mimo tego iż są już osądzeni a ich wyroki postanowione ogłoszę iż ten oto heretyk skazany został za bałamuty z jedną z sióstr zakonnych na tyłach gospody tutejszego miasteczka. To wystarczające przewinienie by zostać surowo ukaranym, jak gdyby tego było mało nędznik ten nadużywał picia i jedzenia nie stosując umiaru w niczym. Co gorsza szarlatan bluźnił przeciw bogu w amoku alkoholowej agresji. To przewinienia wystarczająco obciążające. A wam panie polecam spowiedź, żeście z ciekawości w powątpiewanie owiali osąd wydany przez sługę bożego.- Kapłan odwrócił się ignorując krasnoluda i uniósł rękę na znak by ceklarz przygotował pochodnię.
- I tak oto uwalniam waszą duszę nieszczęsny grzeszniku od dodatkowych cierpień w zaświatach! Niech pan ulituje się nad tobą i okaże swe miłosierdzie!- Po tych słowach skinął na kata, w czego efekcie ten rzucił by płonącą pochodnie pod nogi nieszczęśnika, gdyby nie urwany krzyk kobiety dochodzący z okolic północnej części miasteczka. Ceklarz zawahał się unosząc głowę do góry jak gdyby starając się lepiej słyszeć skąd dochodził wrzask. Zaraz po pierwszym krzyku dało się słyszeć następny... potem jeszcze jeden i tak w efekcie całe północne miasto pogrążone było w jazgocie i co gorsza szczęku metalu. Zaraz do uszu zebranych poczęły dochodzić odgłosy galopu koni. Gdy z za jednej spośród wielu chałup wybiegł mężczyzna potykając się o własne nogi, cześć ludzi poczęła rozbiegać się do swych domostw nie czekając  na dalszy rozwój sytuacji. Zaraz za mężczyzną na kasztanowym koniu wyjechał okuty w czarną zbroję rycerz tnąc bezbronnego nieszczęśnika po plecach, w efekcie czego ten padł bez ducha. Wieśniacy rzucili się do ucieczki, gdy z za budynku wyłoniło się kolejnych pięciu rycerzy unoszących półtora ręczne miecze w powietrze. Jeden z nich dzierżył coś na kształt krucyfiksu umieszczonego na długim drzewcu. Rzucili się galopem na tłum przerażonych wieśniaków, nawet kapłan nie krył zaskoczenia wpatrując się w nadciągającą zgubę. Krasnal całkowicie zagubiony w tłumie trącany i popychany mimo swej krępej budowy ledwie utrzymywał się na nogach. Ktoś nawet nie zauważywszy go w biegu przewrócił się i omal nie wpadł w płonący stos jednej z wiedźm, wiszącej już bezwładnie na palu.
     Carles jako jedyny z gapiów zachował spokój ducha, rzuciwszy okiem na nadciągających jeźdźców ocenił ile ma jeszcze czasu na usunięcie się i lustrując otoczenie począł szukać dogodnego schronienia. Lecz cóż to?! Nie tylko on stał spokojnie wśród tłumu... Kapłan nie drgnął ani o krok, jeno wpatrywał się w nadciągających rycerzy. Intryga przez chwilę wzięła górę nad rozsądkiem... Nie było już czasu na przemyślenia... Trzeba było uciekać!
     Jurgen chyba pierwszy raz w życiu uwierzył w boże miłosierdzie o jakie prosił dla niego kapłan. Nadciągający wojownicy pochłonęli całą uwagę wszystkich zebranych. Nawet ceklarz rzucił się do ucieczki. Nagły przypływ szczęścia okazał się dla starego marynarza większy niż przypuszczał, albowiem w jakiś sposób woda święcona przeżarła główne liny krępujące jego ciało. Rozpoznając w myślach więzy stary wilk morski z wielkim trudem zmagał się z supłami "Na szczęście miejscowy wymiar sprawiedliwości krępujący me dłonie nie był w tym nazbyt dobry" pomyślał udając zmarłego by nie przyciągać niczyjej uwagi. W rzeczy samej ceklarz nie był zbyt dobry w krępowaniu, nie znając żadnych skomplikowanych węzłów zdecydował się po prostu na dużą ich ilość. Jurgen całkowicie pochłonięty wydostawaniem się z więzów w pierwszej chwili nie spostrzegł iż wisząca obok niego kobieta jeszcze żyje i z twarzą pełna bólu przygląda się efektom jego pracy.
     Gelar Dunarson był coraz bardziej poirytowany, kontem oka dojrzał nadciągających oprawców. Chwycił za kuszę chcąc ją uzbroić, umiał to robić nad wyraz szybko. Moment wystarczył mu na ocenę czasu w jakim zdąży wystrzelić bełt i zmienić broń na maczugę, idealną na bliskie starcie.  Gdy jednak sięgał po swoje dystansowe cacko pewien mężczyzna jak gdyby wyczuwszy jego zamiary, złapał go za rękę i rzekł.
- Nie próbujcie nawet szlachetny panie! To templariusze najświętszego officium! Obraza takiego to śmierć w męczarniach nie mówię tu już o zabójstwie! -Mężczyzna począł uciekać krzycząc jeszcze- Znajda was wszędzie i zabiją!- W rzeczy samej owi najeźdźcy to przedstawiciele kościoła, jego zbrojny wymiar sprawiedliwości. Święci wojownicy walczący w służbie boga na rzecz kościoła. Zaprzysięgli walczyć z herezją i innowiercami, za swój cel obrali nawracanie świata na prawdziwą jedyną wiarę. Mają poparcie samego króla i żądzą się własnymi prawami. Mają własne sądownictwo i własne jednostki, często wykorzystywane do podbijania nowych terenów dla królestwa pod pretekstem szerzenia wiary. Najświętsze officium jednak to nie tylko wojownicy, wśród nich jest wielu łowców głów i kapłanów polujących na tych którzy narazili się w jakiś sposób kościołowi. Mówi się że jeśli ktoś naprzykrzy officium już nigdy nie będzie mógł położyć się spać spokojnie. Stary Galar nie wiele wiedział o społeczności ludzi ale o templariuszach nie sposób było nie słyszeć...   

                                                                                                                                                 

***

   

     Chata już płonęła lecz w jej wnętrzu wciąż ukrywali się przypadkowi mężczyźni. Był to wędrowiec imieniem Carles Mouint, budowniczy i zarazem kusznik Gelar Dunarson, szlachcic Edmun Degaa oraz do niedawna skrepowany Jurgen Smurtiff były kapitan statku "Dwugłowy Wilk". Chata wyglądała na niegdyś zadbane domostwo jakiegoś druciarza, pełno w niej bowiem było drutu wszelkich długości i średnic. Chałupa w układzie konstrukcyjnym w niczym nie różniła się od innych na tych terenach. Niewielki sień w tej chwili gorzał uniemożliwiając wyjście na ulicę, kuchnia póki co ostała się nienaruszona. Wszystko wyglądało na to że do domostwa wdarł się jeden z templariuszy by uśmiercić jego domowników. W rzeczy samej w rogu izby w której znajdowali się ukrywający goście leżało truchło. Należało ono zapewne do właściciela tego przybytku, sądząc po ostrych narzędziach używanych do obróbki drutu w jego dłoniach. Wszyscy mężczyźni trzymali się z dala od okien aby nie zostać zauważonym przez morderczych templariuszy siejących spustoszenie na ulicy. Starali się zachowywać jak najciszej, najtrudniej jednak przychodziło to niedawno przybyłemu szlachcicowi który mimo tego iż dźgnięty śmiertelnie w brzuch, przez cały czas starał się coś powiedzieć. Jurgen jednak przez cały czas zatykał mu usta ręką by siedział cicho. Po jakimś czasie na ulicy nieopodal rozbitego okna chałupy dało się słyszeć rozmowę. Bez wątpienia jednym z rozmówców był znajomy kapłan, tego głosu nie było bowiem sposób zapomnieć.
- Witajcie bracie. Rzekł nieznajomy głos.
- Witajcie, witajcie jak macie na imię?
- Odkąd służę kościołowi ma się od 25 lat nosze imię Lisponder, dowodzę zaś tą niewielką jednostką zbrojnych braci od 7. A jaka wasza godność jeśli można??
- Ojciec Parass, przeprowadzałem w tym mieście egzekucję grzeszników, dopóki mi nie przerwaliście. Przez was jeden z więźniów zdołał zbiec!- Kapłan zezłościł się co bez wątpienia dało się słyszeć w jego głosie.
- Nie unoście głosu bracie Parras mamy rozkaz rozgrzeszyć ostatecznie wszystkich mieszkańców Gardamiin, dlatego zapewniam was iż zbiega i tak dosięgnie ręka boska.
- Z czyjego rozkazu działacie?
- Z rozkazu samego Opata komendatoryjnego  Bonifacego z Miru. 
- Zatem sprawa ta nie cierpiąca zwłoki.
- Całe miasto posądzone jest o konszachty z diabłem.
- Skąd też takie przypuszczenia bracie Lisponderze??!- Odrzekł starzec głosem niezmiernie zaskoczonym.
- To nie są przypuszczenia bracie Parras takie są fakty, wybaczcie ale nie mogę wprowadzać w szczegóły nikogo.
- Rozumiem bracie, niech bóg będzie z wami. Tym czasem muszę udać się do zakonu mam tam sprawę wielkiej wagi. Ufam iż dokończycie żywotu, to znaczy okażecie wole pana i dokończycie zaczęty przeze mnie osąd.- Poprawił się klecha spoglądając na templariusza.
- Oczywiście bracie, nie musicie się o to martwić. Jak wygląda skazaniec? Na koniec każę sprawdzić zwłoki przygotowane do spalenia i upewnię się czy aby na pewno został ukarany.   
- To marynarz, starszy mężczyzna ma drewnianą nogę, nie sposób go przeoczyć. A i jeszcze jedno... z łaski swojej bracie, pewien mężczyzna wśród tłumu odziany w czarną szatę...
- Bracie rycerzu! Pewien heretyk z północnych krain sprawia opór!- Przerwał giermek.
- Po raz kolejny muszę pokazać wam jak się zabija te barbarzyńskie psy? Niech i tak będzie! Ilu poległo?
- Trzech w tym brat Gilbert.
- CO ? ? ! Wybaczcie bracie Parras... weźcie konia- wskazał na wierzchowca giermka.- Obawiam się że będziemy mieli ich trochę więcej niż potrzebujemy.- Po czym ruszył galopem przez jedną z głównych ulic.
     Kapłan po otrzymaniu konia ruszył w stronę klasztoru, giermek zaś z zaciekawieniem podbiegł do płonącego nieopodal paleniska zaciekawiony przeprowadzoną egzekucją wiedźm. Od jakiegoś czasu Carles obserwował rozmówców. Kolejna intryga owiała jego myśli... " swoją drogą nieźle powozi jak na klechę"... Jurgen zdjął dłoń z ust rannego szlachcica, ten jednak już ledwie patrzył na oczy. Mimo to ściskał w dłoniach jakieś zawiniątko. Marynarz zdał sobie sprawę iż na dłoni ma jego krew a wokoło powstała spora kałuża purpury.
- Na boga pomóżcie...- Rzekł umierający. Wszyscy nagle zwrócili na niego uwagę. Krasnolud jako jedyny czym prędzej podszedł do konającego. Chwyciwszy nóż leżący na podłodze rzekł nie wierząc sam w to co mówi, spoglądając na plamę krwi.
- Musze rozciąć żupan panie, by zobaczyć ranę...- Starszy mężczyzna złapał krasnoluda za dłoń i ścisnął mocno. Wyglądał jak gdyby starał się wywalczyć ze śmiercią jeszcze kilka chwil życia.
- Nie... mnie już nic nie pomorze. Ratujcie moja córkę...- Krasnolud się zdziwił choć wiedział że mężczyzna zaraz skona. Szlachcic opadł luźniej na kolana kapitana. 
- Moja córka jest więziona ... proszę dostarczcie to do twierdzy Gardamiińskiej na Wzgórzu Dziwożon...  przekażcie to Begusowi Wiedziejowi.- Mężczyzna wcisnął krasnoludowi w dłonie zawiniątko, po czym zdjął z palca herbowy sygnet i wręczył go Jurgenowi- To najprawdziwsze złoto, jeśli dostarczycie relikwiarz w takim stanie w jakim go wam wręczyłem ...ghaaaa... otrzymacie sowita nagrodę. Nie wolno  wam tylko go otworzyć... Nikomu nie mówcie o tym że go macie, wielu chce go mieć dla siebie. . . W twych oczach widzę prawość krasnoludzki mężu. Proszę nie zawiedź mnie.- starzec rzucił spojrzenie na Carlesa- Po drodze będziecie mijali klasztor, jest on opętany przez demony... omijajcie go z daleka... gdy gha... hy hyy .... hyyyyyy... gdy ... dotrzecie na miejsce pokażcie sygnet Wiedziejowi, powiedźcie że moją ostatnią wolą było uwolnienie córki...- Mężczyzna po tych słowach zmarł. Każdy ze słuchaczy wiedział że Wzgórze Dziwożon znajduje się na północy. Cała trójka wiedziała też że nie może dłużej pozostać w mieście...

Galar zacisnął zęby i posłuchał rady uciekającego wieśniaka. Wyróżniał się w tłumie i raczej dość szybko owiani złą sławą templariusze odnaleźliby wzrokiem strzelca. Zarzucił kuszę na plecy i rozejrzał się po domach. Kątem oka dostrzegł Jurgena wyczołgującego się z niedoszłego miejsca, na którym miał zakończyć żywot.
„Upiekło się staremu łajzie.” – zaśmiał się w duchu krasnolud.
Podbiegł do okrzykniętego heretykiem starca przepychając po drodze kilku spanikowanych wieśniaków, którzy biegali w koło jakby coś odebrało im rozum. Dla młodej kobiety nie było już ratunku. Krwawiła tak mocno, że umiejętności Galara nie pozwoliłyby na uratowanie jej życia.
„Szkoda.” – burknął do siebie Dunarson. „Żeby kobiety krasnoludów miały choć połowę jej urody, to nie mielibyśmy problemów z opustoszałymi kopalniami.”
Po czym chwycił Jurgena za rękę i widząc przestraszoną twarz żeglarza uspokoił go gestem i dodał.
- Spokojnie panie heretyku. Nie zrobię ci krzywdy. Musimy znaleźć schronienie, bo lada chwila dla nas obu będzie za późno. A swoją drogą, jestem Galar Dunarson.
Dym z płonących stosów dawał nieco schronienia. Kamienna Głowa przebiegł sprawnie za ścianę najbliższego domu. Sprawnie na ile to możliwe u krasnoluda z nie do końca sprawną nogą. Dłoń cały czas miał przygotowaną, aby chwycić broń. Krzyki i błagania dobiegały z każdej strony. Prawdziwa rzeź jaką zgotowali tak zwani „słudzy boży” sprawiała, że w jego twardym jak skała ciele krew niemal wrzała.
„Jakiż to bóg nakazuje mordować bezbronnych ludzi? Nawet najsurowsi z  naszych bogów nie pochwalają zabijania, chyba, że konieczność zmusi do tego. Nigdy jednak nie wolno krzywdzić pobratymców.”
Wrzask jaki dobiegł z jakiejś uliczki mieszał się z tętnieniem końskich  kopyt. Galar chwycił swą pięknie zdobioną maczugę. Rękojeść i zwieńczenie okute były metalem. Dół broni idealnie wpasowywał się w dłoń posiadacza, na górze widniała głowa niedźwiedzia rozdzierającego paszczę. Krasnolud wyłonił się zza zaułka, z którego dochodziły już teraz błagalne prośby. Templariusz stał nad klęczącym mężczyzną, który płakał i skamlał o litość, wpatrując się w uśmiechem w swą ofiarę. Rycerz splunął prosto w twarz błagającego i uniósł miecz do góry, żeby zakończyć jego żywot. Dunarson przyskoczył tak szybko jak mógł i z całej siły dmuchnął w kolano oprawcę. Ten runął na ziemię z krzykiem i grymasem wykrzywiającym twarz w nieziemskim bólu. Drugi cios spadł na głowę i uciszył templariusza. Dopiero teraz krasnolud dostrzegł, że klęczący człowiek krwawi dość obficie i że jego pomoc odwlekła śmierć o kilka minut, może godzinę. Jurgen trzymał się za jego plecami.
- Weź tego człowieka do najbliższej chaty! – zawołał do żeglarza. – Ja zawlokę ciało tego wszawego pomiota do innego domu. Może nie odnajdą nas i uda nam się ujść z życiem.
Kończąc to zdanie chwycił zwłoki niedawnego templariusza i przerzucił je sobie przez ramię. Siły miał dość dużo, żeby móc przenieść ciało dorosłego człowieka, nie należało to jednak do zbyt wygodnych zadań. Galar przemknął między kilkoma domami. W końcu zobaczył jak kilka z nich stoi w płomieniach.
„Dom w płomieniach to dobre miejsce na ukrycie śladów morderstwa.” – powiedział sobie w duchu. Czas się pożegnać drogi przyjacielu. – rzucił obojętnie trochę zdyszany krasnolud, kiedy wrzucał ciało wprost w płomienie ledwie trzymającej się jeszcze chaty.
Wybiegł tak szybko jak to mógł i nie oglądając się za siebie pobiegł do miejsca, gdzie uratował mężczyznę. Miał nadzieję, że pozostał niezauważony. W przeciwnym wypadku trzeba będzie ubić jeszcze kilku z tych jegomościów, a tego Galar nie pragnął. Przez słowo „przygoda” bardziej rozumiał podróże, polowania, odkrywanie nowych miejsc i podziwianie cudów jakimi stwórcy obdarzyli świat, a nie rozpierdalanie łbów zaślepionych wiarą idiotów, którzy sami siebie wyznaczyli do walki z siłami diabła, nie wiedząc i nie znając tak naprawdę czym one w istocie są. Raz omal nie natknął się na innego templariusza, ale w porę zatrzymał się i skręcił w inną uliczkę. W końcu dobiegł do miejsca, w którym zostawił Jurgena i na wpół żywego mężczyznę. Wszedł do najbliższego domu. Oprócz wspomnianych przed chwilą ludzi stała tam jeszcze jedna postać. Ten, którego Galar wypatrzył w tłumie myśląc, że to prędzej on może posługiwać się magią, a nie któryś ze skazanych. Jego twarz była chłodna i pewnie u zwykłego człowieka wzbudzała obawy. Krasnolud widział jednak dziesiątki takich jak on i bawił go widok ich obłąkanych twarzy. Wiedział jednak, że to niebezpieczni ludzie i należy unikać kontaktów z nimi, jeśli nie ma takiej konieczności.
„Z takimi jak on lepiej nie mieć nic do czynienia. Nigdy nie walczą honorowo i tylko czekają, kiedy wbić ci nóż w plecy, bo że to kiedyś zrobią jest pewne. Magowie zawsze mają coś nie tak z głowami. Nikt, kto na co dzień chodzi w takich łachmanach nie może być zdrowy na umyśle.”
Rana w ciele człowieka broczyła obficie i nie zostawiała wątpliwości, że jego dusza lada chwila ujdzie do tego ich nieba lub piekła, a może po prostu padnie w cholerę wraz z nim. Nagle dwa głosy dobiegające zza budynku zwróciły uwagę krasnoluda.
„Dowódca templariuszy i kapłan skazujący ludzi na śmierć. Dobrana parka, nie ma co. Najodpowiedniejsze byłyby dla nich dwa bełty posłane prosto z mojej kuszy.”
Wsłuchał się mocniej w ich słowa. Mówili o masowym rozgrzeszeniu mieszkańców Gardamiin z rozkazu opata Bonifacego.
„Ładnie nazwane ludobójstwo.” – pomyślał Galar Dunarson spluwając soczyście na ziemię.
Więcej krasnolud nie słyszał. Przybiegł jakiś giermek i  przekazał wieści o jednym z heretyków. Kamienna Głowa podbiegł do konającego, który jęknął, żeby mu pomóc. Mężczyzna, ku jego zdziwieniu, wręczył mu zawiniątko i poprosił o dostarczenie go do twierdzy na Wzgórzu Dziwożon i obiecując sowitą zapłatę. Przezorny Galar wiedział, że szacowny mag zainteresuje się zawiniątkiem na wieść o nagrodzie, dlatego szybko podmienił jego zawartość z bukłakiem, który trzymał zawsze za pazuchą.
„Trochę szkoda trunku, ale za złoto, które dostanę odbiję to sobie z nawiązką.”
Nie mylił się, łachmaniarz podbiegł do niego i wyrwał mu z rąk pakunek. Galar Dunarson uśmiechnął się pod nosem i spojrzał kątem oka na Jurgena, który widział podmianę zawiniątka i przypatrywał się uważnie całemu zajściu. Tylko dla utrzymania powagi sytuacji rzucił:
- A weź to sobie. Mam już dosyć tych cholernych templariuszy i całego tego miejsca.

Jurgen słysząc za co został skazany aż zaczął się śmiać, lecz nagle urwał słysząc krzyki z północnej części miasta i wybiegających z zakrętu przerażonych 
i potykających ludzi.
   Słysząc syk przeżerających się lin począł rozwiązywać dość łatwy węzeł. Wydostając się z więzłów spostrzegł że kobieta która zdychała obok niego przygląda się jego pracy, lecz ten uśmiechnął się i po chwili był już wolny z kawałkiem sznurka w ręku zeskoczył ze stosu i natknął się na krasnoluda ten jemu
coś powiedział lecz Smurtiff w w krzykach i ogólnym zamieszaniu nie usłyszał.
   Marynarz patrzył na Galara jak załatwia jednego z templariuszy po czym szybko jak to było możliwe z jego drewnianą stopą podbiegł chwycił miecz, człowieka i   wykonując prośbę zataszczył jego do palącej się chaty. Gdy wchodził o mały włos     belka nie roztrzaskała głowy kapitanowi,,O mały włos'' pomyślał.
   Zasłaniając ręką usta szlachcica by był cicho słuchał rozmów dwóch mężczyzn o
rozgrzeszaniu. Po chwili usłyszał głos szlachcica, który wykrztuszał coś o córce  i twierdzy na wzgórzu. Gdy skończył wyjął zawiniątko i wręczył Galarowi który od razu ją podmienił i oddał magowi.

Ostatnio edytowany przez kamilus222 (2011-05-11 15:45:48)

Galar już miał odpowiedzieć na zaczepkę człowieka w łachmanach, ale nim otworzył usta, ten już biegł w stronę lasu. Najwidoczniej mroczni magowie, na jakiego jegomość wyglądał, mają w zwyczaju rzucanie pogróżek i uciekanie. Krasnolud prychnął tylko pod nosem i postanowił, że lepszego momentu do opuszczenia Gardamiin może nie być. Puścił się więc biegiem ku drzwiom, ale kiedy tylko przekroczył próg jakiś odgłos zwrócił jego uwagę ku sobie.
„Okrzyk bitewny. Barbarzyńca, ale z jakiego plemienia? Widywałem ich nieraz podczas wędrówek, ale takiego wycia nie dane było mi słyszeć. A może tylko zapamiętać? Nie. Krasnoludy mają dobrą pamięć, a zwłaszcza ten. Niezły ruch jak na jeszcze niedawno niewielką, a teraz już w zasadzie konającą w męczarniach wieś. Czarownice, kapłani, templariusze, czarodzieje, żeglarz – heretyk, barbarzyńca i oczywiście ja, Galar Dunarson. Coś mi mówi, że to nie przypadek, że wszyscy trafiliśmy tu akurat w jednym czasie.”
Dunarson otrząsnął się nagle z zamyślenia i spostrzegł, że został daleko w tyle za swoimi towarzyszami. Głos barbarzyńcy ucichł.
„Nie żyje. Albo posiekał zakute łby templariuszy i nie musi dalej się drzeć.”
Zdjął dłoń z rękojeści maczugi i ruszył w stronę lasu, gdzie spodziewał się znaleźć schronienie przed niechcianym wzrokiem ewentualnego pościgu. Płomienie trawiły niemal całą wieś wypełniając okolicę złowrogim sykiem przeplatanym z pojedynczymi okrzykami wyżynanych ludzi. Nawet ptactwo zdawało się zapomnieć o radosny śpiewie, a może templariusze wyrżnęli w pień najpierw przedstawicieli podniebnego królestwa.
Galar biegł dosyć żwawo jak na tęgiego, krótkonogiego krasnoluda. Dopadając do ściany lasu odetchnął głęboko wiedząc, że został niezauważony. Jak na tak wiele nieostrożności, którą się wykazał, miał wiele szczęścia. Teraz napotkał na nową przeszkodę. Lasy nigdy nie należały do jego ulubionych części podróży. Czuł się nieswojo, kiedy miał z każdej strony wielkie, zdradzieckie pnie. Drzewa chyba również nie darzyły sympatią przedstawicieli podziemnych hal i kopalń. Kamienna Głowa przywołał kilka rodzinnych opowieści o swoich krewniakach, którym nie dane było ujść z życiem z leśnych połaci. Zawrócić teraz byłoby jednak szaleństwem. Krasnolud uzbroił się w odwagę i ruszył dalej do przodu. Gęste krzaki utrudniały przejście, rysując twarz Galara. Ten klął pod nosem, pomstując na dokuczliwe badyle. Odpychał je ze złością i łamał. Przystanął na chwilę, by zorientować się w sytuacji. Gęsto porośnięte rośliny nie ułatwiały sprawy. Rozwścieczony Dunarson kopnął w przysadzistego prawdziwka, który znalazł się tuż obok jego stopy.
„Teraz wiem, co wujaszek Bormo miał na myśli, kiedy mówił o lasach, które żyją i pałają nienawiścią do uczciwych krasnoludów. Plączą się i sięgają do ich oczu, drapią i doprowadzają do furii. Wyprowadzają w najmroczniejsze zakątki. Potem już tylko dobijają swą ofiarę głodem, albo napadem dzikich zwierząt. Może by tak zawrócić? Tylko skąd do cholery mam wiedzieć skąd przyszedłem? Wszystko tu wygląda tak samo.”
Gdy tak rozważał możliwości dalszej podróży usłyszał przeciągły ryk niedźwiedzia, gdzieś na lewo od siebie. Duże zwierzę, jak domyślił się po mocnym, stanowczym ryknięciu gotowego do ataku króla lasu.
„Skoro szykuje się do ataku, to znaczy, że musi mieć kogo atakować. Może, któryś z moich niedoszłych – przyszłych towarzyszy tam jest.”
I nim na nowo stracił orientację skierował się pędem w stronę słyszanego niedawno głosu. Ryknięcie powtórzyło się jeszcze dwa razy.
„Chyba jeszcze nie ruszył do boju.” – pomyślał Galar zakładając w biegu bełty na swą kuszę, którą nazywał Ceberem. Krasnolud znal legendę o trzygłowym psie, strażniku podziemi i postanowił nazwać tak broń swej konstrukcji, która miotała trzy pociski naraz, stanowiąc śmiertelne zagrożenie dla każdego, przeciw komu została zwrócona.
Wszystko działo się niemal w biegu. Galar ledwie zauważył, kiedy drzewa i krzewy ustąpiły miejsca niewielkiej polance. Nie mylił się. Niedźwiedź był ogromny, a do tego obaj towarzysze stali przed nim bezradni i wystraszeni. Twarz czarodzieja wyglądała tak nawet zabawnie. Magowie mieli tą cudowną zdolność, że ilekroć nie byli w stanie uderzyć z zaskoczenia, ginęli marnie i żałośnie. Mały uśmiech przemknął po jego twarzy. Broń była już wycelowana w bestię, ale ku zniecierpliwieniu ludzi, krasnolud zwlekał z morderczym uderzeniem.
„Dobry Cerber, nie zawiedź mnie przyjacielu, bo będziemy mieli okazję przywitać się tam na dole z twoim imiennikiem.”
Galar wstrzymał na chwilę oddech, by ograniczyć ruch przez, który miałby spudłować. W ostatniej chwili zwrócił jednak broń przeciw stojącemu na przedzie magowi. Bez wahania nacisnął spust, a trzy zabójcze i precyzyjne pociski pomknęły w kierunku człowieka w łachmanach. Przeciągły świst rozdarł powietrze zwiastując ostatnie chwile życia swej ofiary.

Galar nie bardzo miał wybór, choć tak na prawdę nie wiedział, kto do niego woła. Z tego wszystkiego był gotów pomyśleć, że to niedźwiedź włada całkiem poprawną ludzką mową. No, może nie do końca poprawną, ale zrozumiałą. Krasnolud był tak oszołomiony, że rzucił Cerbera na ziemię, spluwając przy tym obok. Z maczugą nie poszło już tak łatwo, zważywszy, że bestia wciąż gapiła się na niego, a na twarzy czuł jej oddech, w którym wyczuł nutę świeżo upitej krwi. Tak przynajmniej mu się zdawało. W końcu jednak rzucił maczugę, dochodząc do wniosku, że na niewiele mu się zda w starciu z tak wielkim niedźwiedziem.Oczywiście w miarę możliwości próbował nie dać po sobie poznać, że tylko pusty żołądek uratował go przed nasraniem w spodnie.
-Niech mnie cholera, jeśli potrafisz gadać bestio. - rzucił na tyle groźnie, na ile było go stać w tym momencie - Chyba,że mój krasnoludzki łeb jest teraz roztrzaskany i Bogowie robią sobie ze mnie żarty.
Bestia wpatrywała się zdziwiona w twarz krasnoluda. Kapiąca z pyska ślina nie dawała raczej powodów, by myśleć, że to istota bardziej inteligentna, niż inne niedźwiedzie. Krasnolud próbował zrobić krok w tył, ale niedźwiedź ryknął tak mocno, że kilka kropli śliny uderzyło o twarz Galara.
"No pokaż się władco bestii." Pomyślał Dunarson obracając głową. Las szumiał jak zawsze, nie zauważył żadnej postaci."Właśnie dlatego krasnoludy nienawidzą lasów.Wszystko się rusza i szeleści.Jak ktoś o zdrowych zmysłach może tu wytrzymać?"
-Pokaż,że się wreszcie! - warknął w końcu krasnolud. Zdążył już opanować nerwy na tyle, by zacząć myśleć trzeźwo. -
Wiem,że tam jesteś i nie chcesz mnie zabić. W przeciwnym razie nie powstrzymałbyś swojego zwierzątka. Ja też nie zrobię ci krzywdy, ale tego chyba już zdążyłeś się domyśleć, co? Jestem Galar Dunarson, naczelny konstruktor i budowniczy jego królewskiej mości Hamre Krótkobrodego. Podróżuję po tych terenach, a co do tego trupa w łachmanach, to kawał mendy, czarodziej.Mroczna postać, chciał mnie zabić,bo naraziłem mu się w mieście.Też tam byłeś?Jeśli nie to sobie daruj, rycerze z krzyżami zrobili tam prawdziwą rzeź.Wszystko stoi w płomieniach, musimy stąd uciekać, bo na pewno zaczną przeszukiwać lasy w poszukiwaniu niedobitków. - nic nie padło w odpowiedzi,dalej szeleściły liście i śpiewały ptaki. - A jeśli sam nie zamierzasz stąd odejść, to odwołaj swojego niedźwiedzia, daj mi zabrać broń i dać stąd nogę. Obiecuję, że nie będę cię szukał.
Przez chwilę Galar miał nadzieję na jakąś odpowiedź...czekał. Nie wiedział, co jeszcze może powiedzieć,aby ta niepewność się skończyła.

       Obłąkany człek patrzał swymi wyłupiastymi oczyma nic nie mowiąc, jak gdyby starał się rozpoznać myśli Dunarsona zapisane w jego spojrzeniu. Jego twarz sprawiała wrażenie przerażonej, jak gdyby coś kiedyś wyryło na niej te rysy tak głęboko iż nawet dłuto czasu nie było w stanie zmienić tego wyrazu głębokimi zmarszczkami. Dziwak ten niby człowiek bardziej przypominał leśne zwierze, mimo iż ciało jego ludzkie było a słowa zrozumiałe. Uniósł rękę zakończona brudnym pazurem wskazując głębiny mrocznej puszczy:
- Tam idźcie krasnoludzie. Tam idźcie a wyjdziecie z lasu.
Mówiąc to odwrócił wzrok i odszedł gibiąc się na boki. Po chwili zniknął gdzieś w leśnej gęstwinie tak szybko jak się pojawił. Kamienna Głowa nie wiedział czemu tamten mu pomógł, zastanawiał się czy przyjdzie im się jeszcze spotkać...
    Gdy nieznajomy odszedł, Galar opadł na leśne runo. Serce jeszcze mu waliło. Wziął głęboki wdech i spoglądając na leżącego Cerbera uspokajał się. Uniósł głowę do góry i skierował wzrok ku wierzchołkom drzew. Jaśniejące smugi światła przedzierały się przez geste listowie koron modrzewi, klonów i dębów oświetlając podrywane w powietrze podmuchami letniego wiatru latawce mleczu. Było cicho, krasnolud przyzwyczaił się do świergotu ptaków na tyle że już ich nie słyszał. Myślał... układał w głowie ostatnie wydarzenia. Przypomniał sobie o dziewczynie i ostatniej woli zatroskanego jej ojca. Sięgnął za pazuchę by wydobyć szkatułkę. Drewniane pudełko nie wyglądało nazbyt ozdobnie. Galar nie znał się na rzeźbiarstwie lecz wiedział że jest solidnie wykonane. Było całkiem ciężkie, za ciężkie jak na coś wykonanego z drewna. Być może jego zawartość była ... cenna...cenna jak niejeden metal bądź kamień... myśli Dunarsona i jego naturalna krasnoludzka miłość do szlachetnych kruszców nie dawały mu spokoju. Potrząsnął pudełkiem, nic jednak się nie obijało o jego ścianki. "Może jest obite materiałem od środka"... od zewnątrz w każdym razie było rzeźbione. Jakieś dziwne znaki, coś na kształt run. Galar nie potrafił ich odczytać. Co dziwne szkatułka nie posiadała zamka i wyglądała na zamkniętą od środka albo przynajmniej na zatrząśniętą na tyle mocno że nie otwiera się mimo braku zatrzasków. Przepasana była granatową, aksamitną wstążką zawiązaną na supeł. Lecz to nie owa wstążka sprawiała że pudełko nie otwierało się. Była to raczej forma podkreślająca iż jest ono zamknięte. 

* * *

    Spory kawałek mięsa wydziobał czarny kruk z jeszcze ciepłego truchła niedoszłego czarownika. Popatrzał swoimi węgielnymi oczkami na krępa postać Galara mrugając przy tym i obracając łebkiem. W jednej chwili połknął krwistą przekąskę i zakrakał ponuro. Krasnolud wiedział że to zły znak. Zapach śmierci począł roznosić się po lesie zapraszając na ucztę tych wszystkich mieszkańców lasu których Galar nie chciał spotkać. Bełty wciąż tkwiły w trzewiach Carlesa, jego zwłoki były niemiłosiernie poszarpane. Wybebeszony niczym prosie na rzeźnickim stole leżał w kałuży własnej przeklętej krwi. Jego twarz wyszczerzona w agonii zamarła w tym wyrazie. Ślepe oczy wciąż patrzyły przeraźliwie na Galara a wysunięta ręka o powykręcanych palcach dawała przykry wyraz ostatniej woli Mouinta. . . Krasnolud nie mal czuł zimne palce na swej szyi. To przeraźliwe lecz satysfakcjonujące uczucie, zginął człek jakże marny w oczach bogów. Człek jakże do nich podobny a zarazem różny. Przykład nekromanty przypominał Kamiennej Twarzy jak łatwo jest stracić to co jest dla nas najcenniejsze... życie.

* * *

    Niski ton demona mimo stosunkowo cichej mowy rozbrzmiewał po celi niczym grzmot:
- Wiedziałeś że on także pałał się mroczna sztuką?
- Pałał się?- odrzekł starzec.
- Owszem, właśnie piekło wita go u swych bram wspomnieniami ostatnich chwil życia.
- On był nikim, ten artefakt przyciąga bardzo wielu magów. Kto wie? Nawet takiemu głupcowi mogło się poszczęścić. Jak widać cenę zapłacił najwyższą.
- Nie interesują mnie twoje szaleństwa śmiertelniku. Zależy mi tylko na brewiarzu. Prędzej czy później i ty pójdziesz do piekła... hmmm hmmm hmmm. To nieuniknione. Już jedną nogą w nim jesteś.
Starzec uśmiechnął się żałośnie w odpowiedzi choć daleki był od uczucia radości.
- Nie zapominaj kto nadstawia za ciebie karku, tu na ziemi, gdzie twa moc jest ograniczona.
- Ograniczona...? - odrzekł unosząc rękę do góry tym samym zaciskając niewidzialne peta na szyi starca. Cela momentalnie stanęła w czerni, twarz starucha poczerwieniała od pulsującej weń krwi a stopy z wolna koniuszkami palców szukać zaczęły podłogi.
- Zmiażdżył bym cię w jednej chwili staruchu... nie zdążył byś nawet użyć swego jadowitego języka. - mówiąc to zaciskał palce sprawiając iż kapłan mimowolnie wysunął język a źrenice jego uciekać poczęły w tył głowy, którą w tej chwili wypełniał przejmujący pisk.
- Nigdy nie myśl że jesteśmy równi Tariowlu Silwanianusie. Poufałość jeśli buduje samoocenę może także łatwo ukrócić żywota.- po tych słowach rozluźnił uścisk dając starcowi dojść do słowa:
- Oczywiście książę, wybacz iż pozwoliłem ci tak pomyśleć. - Łapiąc ledwie wdech powietrza dodał/color]
- Czy ten nekromanta był sam?
[color=#FFCC99]Demon z wolna postawił dziada, pozwalając światłu dnia ogarnąć pomieszczenie.
- Wiem że zginął szybko... czym predzej odnajdź to ciało i urzyj swych umiejętności by sie tego dowiedzieć. Śpiesz się, truchło najpewniej lerzy w lesie w przeciwnym razie zostało by spalone o czym byś już wiedział. . .

Ostatnio edytowany przez Jerzyk (2012-09-02 21:06:27)